از فراقت رنج بی اندازه از امیرعلیشیر نوایی غزل 147

1 از فراقت رنج بی اندازه بر جانم رسید بر دلم درد آنچه کردن شرح نتوانم رسید

2 وه که نتوان دوخت چاک پیرهن بر زخم زار زانکه صد بار از گریبان تا به دامانم رسید

3 پیکرم گشته گلستان جنون از خون و زخم سنگ ها کز کودکان بر جسم عریانم رسید

4 ز آه و اشکم نی زمین بلک آسمان شد هم ز جای آفرینش را چهار بنگر ز طوفانم رسید

5 ای مسلمانان یکی گفتن نیارم از هزار آنچه بر اسلام و دین زان نامسلمانم رسید

6 از ملالت های حسنش بود لرزان جان و دل بر دل و جان آنچه زو بودی خطر آنم رسید

7 جام دورم ساقیا برتر ز دیگر عاشقان زانکه رنج پر ز عشق و اهل دورانم رسید

8 هر گه اندر وادی هجرت نشاط آمد به دل کاروان غم پیاپی زان بیابانم رسید

9 دم مزن از وصل فانی شکرها آور به جای کز خیال دوست مقصود دلت دانم رسید