منم آن دو هفته ماهی از عمادالدین نسیمی غزل 190

1 منم آن دو هفته ماهی که بر آسمان جانم منم آن خجسته مهری که بر اوج لامکانم

2 منم آن سپهر حشمت که برای کسب دولت نهد آفتاب گردون رخ و سر بر آستانم

3 منم آن امیر کشور که همیشه در دیارم قمر است شحنه شب زحل است سایه بانم

4 منم آن کلام صادق که بود ز ریب خالی منم آن کتاب ناطق که صفات خویش خوانم

5 منم آن همای رفعت که فراز عرش پرم منم آن جهان معنی که برون از این جهانم

6 منم آن که شاه و سلطان کند از درم گدایی منم آن که مهر گردون کله است و سایه بانم

7 منم آن که فرق فرقد به قدم همی سپارم منم آن که بر دو عالم سر و دست برفشانم

8 منم آن لطیف ساقی که به عاشقان سرخوش رخ حور می نمایم می روح می چشانم

9 (منم آن شکر حدیثی که به نطق چون درآیم رخ و زلف ماهرویان سخن است و ترجمانم)

10 منم آن شریف گوهر که ز معدن حیاتم منم آن شراب کوثر که به جوی جان روانم

11 منم آن ز دیده غایب که همیشه در حضورم منم آن وجود ظاهر که ز دیده ها نهانم

12 منم آن ره سلامت که صراط نام دارم منم آن بهشت باقی که نعیم جاودانم

13 منم آن که اندر اشیا شده ام به حرف پیدا ز رموز وحی بگذر که من این زمان عیانم

14 سخن از قدیم و حادث مکن ای حکیم رسمی که من آن وجود فردم که هم اینم و هم آنم

15 تو چو عیسی ای نسیمی همه گرچه روح و جانی منم آن که روح روحم، منم آن که جان جانم