تا به دل خورده‌ام از عشق از فروغی بسطامی غزل 216

1 تا به دل خورده‌ام از عشق گلی خاری چند باز گردیده به رویم در گل‌زاری چند

2 دست همت به سر زلف بلندی زده‌ام که به هر تار وی افتاده گرفتاری چند

3 تا مرا دیده بر آن نرگس بیمار افتاد هر سر مو شدم آمادهٔ آزاری چند

4 مست خواب سحر از بهر همین شد چشمش که به گوشش نرسد نالهٔ بیداری چند

5 ای که هر گوشه مسیحا نفسی خستهٔ تست چند غفلت کنی از حالت بیماری چند

6 بهتر آن است که از درد تو بسپارم جان که به جان آمدم از رنج پرستاری چند

7 پس چرا در طلبت کار من از کار گذشت گر نه هر عضو مرا با تو بود کاری چند

8 آه اگر بر سر سودای تو سودی نکنم زان که رسوا شده‌ام بر سر بازاری چند

9 مست هشیار ندیده‌ست کسی جز چشمت خاصه وقتی که شود رهزن هشیاری چند

10 کس به سر منزل مقصود فروغی نرسد تا نیفتد ز پی قافله‌ساری چند