ز عشقت تا ز خود بیگانه از جهان ملک خاتون غزل 932

1 ز عشقت تا ز خود بیگانه گشتم میان عالمی افسانه گشتم

2 ز روی شوق جانان در شبستان به شمع روی او پروانه گشتم

3 ز زنجیر دو زلفت ای دلارام بگو آخر چرا دیوانه گشتم

4 به امّیدی که یابم گوهر وصل غریق بحر آن دردانه گشتم

5 ز شادی وصالت بر نخوردم بتا تا با غمت همخانه گشتم

6 کنون عمریست تا در گرد عالم به جست و جوی آن جانانه گشتم

7 اگر تیغم زنی زان دست و بازو ز تیر چشم مستش وا نه گشتم

8 چو راهم نیست در خلوتگه وصل مقیم درگه کاشانه گشتم

9 نخواهد شد جهان معمور هرگز بسی در گرد این ویرانه گشتم

10 چو سنگش پای بوسیدن نیارم کنون بر روی زلفش شانه گشتم