1 با ماست، لطف چشم تغافل پناه،کم حسرت پر و امید فراوان، نگاه کم
2 دل را مده به غمزهٔ مژگان که خسروان آلوده اند پنجه به خون سپاه،کم
3 در محفل زمانه، چو شمعیم در گداز تا تن به جا بود، نشود اشک و آه کم
1 ز عشق، شور جنون شد، یک از هزار مرا سواد سنبل خط، شد سیه بهار مرا
2 به وادیی زده عشق تو پنجه در خونم که شمع، دیدهٔ شیر است، بر مزار مرا
1 درعشق شد به رنگ دگر روزگار ما تغییر رنگ ماست خزان و بهار ما
2 از خویش می رویم سبکتر ز بوی گل بر طرف دامنی ننشیند غبار ما
1 دل فلک معنوی است، عقل رصددان او داغ محبت بود اختر تابان او
2 ابجد عشق و ولاست حکمت اشراقیان والی یونان بود طفل دبستان او