بنفشه چون سر زلف بتان از جهان ملک خاتون غزل 1238

1 بنفشه چون سر زلف بتان سر افکنده به پیش زلف تو نرگس ز جان شده بنده

2 نیازمند وصال توأم مرا بنواز که نیست بنده مسکین به هجرت ارزنده

3 به جان تو که ازین بیشتر به درد فراق دلم مکن چو سر زلف خود پراکنده

4 گرم شبی بنوازی به وصل جان پرور لب جهان کنم از وصل دوست پر خنده

5 وصال عید و شب شادیست و فصل بهار به روزگار همایون و بخت فرخنده

6 دعای جان تو گویم ز جان که بر دو جهان مدام سایه لطف تو باد پاینده

7 هرآنکه هست ترا دوست در جهان خرّم حسود جاه تو را هر دو دیده برکنده