1 دیری است که دیوانه آن چشم کبودم سرمستم از این بادهٔ دیرینه که بودم

2 از روی فروزندهٔ او پرده فکندم از کار فروبستهٔ دل عقده گشودم

3 بینایی من در رخش از گریه فزون شد چندانکه مرا کاست، غم عشق فزودم

4 وقتی در دل را به رخم باز نمودند کز دیر و حرم رو به در دوست نمودم

5 تا بر سر بازار غمش پای نهادم نی هم است و نه اندیشهٔ سودم

6 برهانده مرا عشق هم از دین و هم از کفر آسوده ز آیین مسلمان و یهودم

7 ای کاش که بر دامن ناز تو نشنید آن روز که بر باد رود خاک وجودم

8 صف های ملائک همه در عالم رشکند تا شد خم ابروی تو محراب سجودم

9 فارغ شدم از فکر پراکنده فروغی تا رنگ ز آیینهٔ دل پاک زدودم