دیرست که خواجه مجددین از سر دست از نزاری رباعی 52

1 هزار جان گرامی فدای خاک درت هزار یاد لبان دهان چون شکرت

2 ندانمت که کجا از کجا شریف تر است موافق دلم آمد زپای تا به سرت

1 چه باشد ار دهدم روزگار چندان بخت که روی دوست ببینم، دریغ کو آن بخت

2 گذشت عمر و برون نامد از وبال اختر فرو شدیم به درد و نکرد درمان بخت

1 نه کسی که باز پرسد ز فراق یار ما را نه غمی که می توان گفت به هر کس آشکارا

2 نه دلی که می پذیرد ز مصاحبان نصیحت نه سری که بر در آرد به سکونت مدارا