وقتست که گلها بنیایند و روند از کمال‌الدین رباعی 355

1 کی بود؟کی بود؟ که در آیم ز درت همچو زلف تو در افتم ببرت

2 تا که از بوسه بتاراج دهم شکر ننگت و تنگ شکرت

1 باد صبا بین که چها می کند کس نکند آنچه صبا می کند

2 مست بگلزار رود بامداد عربده با شاخ و گیا میکند

1 عکس رخ تو چون بر فلک می افتد مه در دویی خویش بشک می افتد

2 رخسارۀ لعل بر رح زردم نه کان رنگ برین رنگ خشک می افتد