این ره که تو سر کرده‌ای از قدسی مشهدی رباعی 597

1 مرا چو لاله ز بخت سیه رهایی نیست شب مرا به دم صبح آشنایی نیست

2 چو نقش زلف تو بندم چرا نریزم اشک که می‌رسد شب و در خانه روشنایی نیست

1 کجا در غربتم یک همدم دیرین شود پیدا؟ به جز شمعم که گاهی بر سر بالین شود پیدا

2 به گوش منصفان کافی بود صاحب طبیعت را اگر در صد غزل یک مصرع رنگین شود پیدا

1 لیلی‌اش در دل و گوشش به صدای جرس است یا رب این مغلطه مجنون ترا با چه کس است

2 می‌برد برگ گلی باد ز گلزار برون بلبلی در پس دیوار مگر در قفس است؟