زشور آن لب شیرین که در از آشفتهٔ شیرازی غزل 214

1 زشور آن لب شیرین که در جهان انداخت گمان مکن که شکر در میان توان انداخت

2 چه نقشها که عیان شد زسیم ساده او زطرح کینه که آن ماه مهربان انداخت

3 سخن زنقطه موهوم رفت و باز حکیم حدیث لعل سخنگویت در میان انداخت

4 بصحن باغ نه گلهای آتشین است این که عکس روی تو آتش ببوستان انداخت

5 چه جلوه بود که حسن تو کرد بی پرده چه فتنه بود که موی تو در میان انداخت

6 زطن غیر رهائی نیافت با همه جهد اگر چه عیسی خود را بآسمان انداخت

7 سری بحلقه عشاق برکند عاشق بپای دوست اگر سر نهاد و جان انداخت

8 چه شمع آتشی آشفته داشت پنهانی که شور عشق تواش شعله در زبان انداخت

9 چه عشق پرتو شمع ازل علی ولی که روح بر در او چوآسمان انداخت

10 بحیله با سگ کویت گرفته ام الفت که خویش را بتوانم در آستان انداخت