این سرو قد تو گلبن امید از جویای تبریزی رباعی 17

1 زدل بیرون می برد یاد ایام شبابم را عمارت می کند پیمانه ای حال خرابم را

2 زبان رمز می فهمی مشو غافل زمکتوبم به خود پیچیدن او می نماید پیچ و تابم را

1 فلک به هرزه کمر بسته است جنگ مرا که نیست شیشه شکستن شعار سنگ مرا

2 چنین که مانده به جا در طلسم بی تابی شکسته شوخی پرواز بال رنگ مرا

1 رخی زآتش می رشک ایمن ست ترا چراغ بزم ز روی تو روشن است ترا

2 به پیچ و تاب اگر تن دهی چو جوهر تیغ همیشه پشت به دیوار آهن است ترا