آن را که قبول، دور اندازد از قدسی مشهدی رباعی 47

1 هر سر موی من از دود تو در فریاد است ناله‌ام نغمه نی نیست که گویی بادست

2 دیده بی‌نور شود گر نکنم گریه چو شمع مردم چشم مرا خانه ز سیل آباد است

1 ای دل می امید دگر بر تو حرام است کم‌حوصله‌ای خون جگر بر تو حرام است

2 نه رنگ وفاداری و نه بوی محبت در پرده شو ای گل که نظر بر تو حرام است

1 داده عشقم باده نابی که می‌سوزد مرا خورده‌ام از جام خضر آبی که می‌سوزد مرا

2 شب فغانم رفته بود از یاد مطرب صبح‌دم زد به تار چنگ مضرابی که می‌سوزد مرا