ز سوز عشق رخت آتشیست از جهان ملک خاتون غزل 1027

1 ز سوز عشق رخت آتشیست در جانم که جز وصال توأش چاره ای نمی دانم

2 به بوستان وصالت چو بلبلی مستم ولی ز شوق جمالت هزار دستانم

3 اگر تو شوق من و حسن خود نمی دانی به جان تو که من اخلاص خویش می دانم

4 اگرچه هست شکستی تو را ز صحبت ما من از وصال تو زین بیش صبر نتوانم

5 به دست ما نبود جز سری، جو سرو خرام میان باغ روان تا به پایت افشانم

6 منم ز تیغ فراقت عظیم خسته و زار مگر وصال تو باشد دوای درمانم

7 حکایت شب وصلش ز من مپرس ای دل که من به روی چو ماهش ز دیده حیرانم

8 جهان ز عشق تو جان را نهاده بر کف دست نشسته تا چه دهد آن نگار فرمانم