ای دل صفت نفس بد اندیش مگیر از عطار نیشابوری مختارنامه 15

1 گاهی چو گهر ز تیغ میتابی تو گاه از دل پر دریغ میتابی تو

2 ای ماه زمین و آسمان جانم سوخت آخر ز کدام میغ میتابی تو

1 در عشق تو گم شدم به یکبار سرگشته همی دوم فلک‌وار

2 گر نقطهٔ دل به جای بودی سرگشته نبودمی چو پرگار

آن متمکن به کرامات وحقایق و آن متعین باشارات و دقایق آن مقبول طوایف آن مخصوص لطایف آن در مرغزار عشق و عقل ابوعبدالله محمدبن فضل رحمة الله علیه از کبار مشایخ خراسان بود و ستودهٔ همه بود ودر ریاضات و رنج بی‌نظیر بود و درفتوت و مروت بی‌همتا بود و مرید خضرویه بود و ترمدی را دیده بود و بوعثمان حیری را بدو میلی عظیم بود چنانکه یکبار بدونامه نوشت که علامت شقاوت چیست گفت: سه چیز یکی آنکه حق تعالی او را علم روزی کند و از عمل محروم گرداند دوم آنکه عمل دهد و از اخلاص محروم کند سوم آنکه صحبت صالحان روزی کند و از حرمت داشت ایشان محروم کند. ,

و بوعثمان حیری گفت: محمدفضل سمسار مردان است. ,

1 ترا در علم معنی راه دادند بدستت پنجهٔ الله دادند

2 ترا از شیر رحمت پروریدند براه چرخ قدرت آوریدند