سر کردهٔ اهل از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 10

1 میزند مرغ دلم پر به هوای اشرف چونکه فردوس نباشد به صفای اشرف

2 گویند بهشت، لیک تا دید صفاش از شرم فکند سر بپای اشرف

1 هر دل که رهین تن بود او دل نیست در عالم دل خبر ز آب و گل نیست

2 راهی نبود که او بمنزل نرسد جز راه محبت، که در او منزل نیست

1 در خرابات مجانین کن گذر تا ببینی رسم و آئین دگر

2 عادت اینجا ترک رسم و عادت است رسم، اینجا ترک جان و ترک سر