زان خوشه نغوله از حکیم نزاری قهستانی غزل 1336

1 چو بر مرکبِ فکر گردم سوار نیارم گرفتن عنان استوار

2 سر از هر طرف می‌کشد بارگی مرا می‌رباید به یک بارگی

1 دوست می دارم فلان را راست است آری چه شد من شدم دیوانه ی لیلی ترا باری چه شد

2 من کسی را دوست می دارم که دشمن را مجال نیست جز جان کندن و ار نیز هست آری چه شد

1 دوش مرا صبحدم آمد و آواز داد گفت که خواهد تو را راه به من باز داد

2 کرد برون ز آستین شیشگکی پر شراب بر لب جام آنگهی بوس به اعزاز داد

1 می بیارید که می داروی درد حکماست مکشیدش که نیاید مدهیدش که نخواست

2 می به تکلیف نباید به کسی داد به زور جز به مخمور و به این قاعده تکلیف رواست

1 گر بدانی لمن الملک این است اطلبوا العلم ولو بالصّین است

2 هرچه در دایرۀ گردون نیست همه در یک دلِ روشن بین است