منم آن زاهد دورِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 1105

1 منم آن زاهد دورِ زمانه که باشم ساکنِ خمّارخانه

2 گهی پوشیده رنگ صوفیانه گهی بسته قبای کافرانه

3 گهی از کار دنیا بر کرانه گهی در بندِ دام از حرص دانه

4 گهی دایر چو پرگار زمانه گهی ساکن چو نقطه در میانه

5 گهی قارون به گنجِ شایگانه گهی پول سیه در خان و مان ‌نه

6 گهی جان کرده قربان عاشقانه گهی از سایه ترسان بد دلانه

7 گهی مرغ خرد را آشیانه گهی تیر ملامت را نشانه

8 گهی بر سدره‌ام کرّوبیانه گهی بر خاک ره چون آستانه

9 نزاری چند از افسون و فسانه چنین بر خود چه می‌جویی بهانه

10 چه خیزد زین حدیث عامیانه ز پا تا کی شوی با سر چو شانه

11 اگر خواهی حیات جاودانه به یک‌رنگی توانی شد یگانه