از بس عرق شرم نشسته‌ست از فروغی بسطامی غزل 391

1 از بس عرق شرم نشسته‌ست به رویم محروم ز نظارهٔ آن روی نکویم

2 چندی است که سودایی آن غالیه گیسو عمری است که زنجیری آن سلسله مویم

3 دل گمشده بر خاک درش بس که فزون است ترسم که نشان از دل گم گشته نجویم

4 آن ماه پری چهره گر از پرده درآید مردم همه دانند که دیوانهٔ اویم

5 هر بزم که رندان خرابات نشینند نه قابل جامم نه سزاوار سبویم

6 تا باد بهار از همه سو بوی گل آرد من بر سر آنم که به جز باد نبویم

7 دور از لب پر شکر او خون جگر باد هر باده که ریزند حریفان به گلویم

8 گفتن نبود قاعده عشق وگرنه هم نکته طرازم من و هم قافیه گویم

9 این است اگر جلوه معشوق فروغی در مرحله عشق نشاید که نپویم