1 آتش زده آن لعل قبا، خانه زین را بر خرمن ما برق گشاده ست کمین را

2 همچون کف خاکی که برد سبزه ز جایش کردند به ما، سبز خطان تنگ زمین را

3 چون مهره بازیچه، دهد طرح به طفلان کفر سر زلف تو، دل باخته دین را

4 آن روز نشیند به جهان نقش مرادم کز بوسه کنم نقش لب لعل نگین را

5 فریادکه اندیشه موی کمر توست زنار میان، زاهد سجاده نشین را

6 گویا خط پیشانیت ای زهره جبین است بیرون نتوان برد زابروی تو چین را

7 در پردهٔ عشّاق نواسنجی بلبل کی می برد از یاد تو، گلبانک حزین را؟