چه شورست این از حکیم نزاری قهستانی غزل 1167

1 چه شورست این که در عالم فکندی زلازِل در بنی آدم فکندی

2 به شش روز این همه بر هم نهادی به روزِ هفتمین از هم فکندی

3 از آن دادی تحرّک آسمان را که بنیادِ زمین محکم فکندی

4 ز خاکی آدمی را برگزیدی پس آن گه‌کار با یک دم فکندی

5 ندا کردی به نوح و امّتش را به طوفان و بردی و دریم فکندی

6 خلیلت را به آتش در نهادی میانِ روضۀ خرّم فکندی

7 کلیم الله را از صحبت خضر چنان در مشکلی مبهم فکندی

8 مسیحی را برون آوردی از غیب گره بر رشتۀ مریم فکندی

9 روان کردی قیامت در رکابش فغان در امّتِ خاتم فکندی

10 شهادت را میان نفی و اثبات بجایِ سکّه بر درهم فکندی

11 منافق را چو بر تو معترض شد به قهر اندر دهانش سم فکندی

12 موافق را به توفیق هدایت فرازِ چشمه ی زمزم فکندی

13 نزاری را به نقدالوقت در حلق زلالِ سرّ ِ جامِ جم فکندی