1 رمضانست همین دهن دربند در دوزخ به خویشتن در بند

2 بهر دفع زبانی دوزخ این زبان دروغ زن در بند

3 روزکی چند با خدا پرداز در دکّان اهر من در بند

4 جز به ذکر و دعا دهن مگشای ورنه هرزه مدارتن در بند

5 نبود آدمی، ستور بود که کند رایضش دهن در بند

6 روزه دار آن بود که شرع کند حسّ و وهم و خیالش اندر بند

7 رسنی محکمست قرآنت خویشتن رابدان رسن در بند

8 بوی مشکت گر آرزوست نخست به هوا راه دم زدن در بند

9 چون رسد کاروان غیبت و فحش در دروازۀ سخن در بند

10 پس بخار دهان بجای بخور بگریبان پیرهن در بند

11 این بجا آر، ور چنین نبود از نصیحت زبان من در بند