1 جز غم چو نیست حاصل ایام چون کنم تا کی دو دیده در غم او پر ز خون کنم

2 تا کی ز دیده اشک چو سیماب بفکنم تا چند من به غصّه دوران زبون کنم

3 تا کی غم زمانه بی مهر دون خورم تا کی قد الف صفتم همچو نون کنم

4 جان می دهیم تا نظری بر جهان کند باشد به حال زار خودش رهنمون کنم

5 چشمت نگوید ای بت مهر و ز مردمی تا کی به شیوه این همه فکر و فسون کنم

6 آن بار کز فراق رخش بر دل منست گر یک حواله زان به کُه بستون کنم

7 از پا درآید او به یقین و هزار آه از دل برآورد من بیچاره چون کنم