1 تا که دل مایل آن سرو روانست مرا خون دل در غمش از دیده روانست مرا

2 گرچه برگشت و جفا کرد و به هیچم بفروخت چه توان کرد که او روح و روانست مرا

1 جان اگر هست یقین درخورت ای آب حیات ای دو صد جان و جهان باد فدای کف پات

2 دل ز ما بردی و جان نیز طلب می داری گر کنی میل بدین خیر چه به زین درجات

1 مرا غمی که ز عشق تو بر دل ریش است به شرح راست نیاید که غم از آن بیش است

2 ز طعن دشمن بیهوده گوی بر تن من به جای هر سر مویی ز غم سری بیش است