به درد ما بجز از وصل از جهان ملک خاتون غزل 299

1 به درد ما بجز از وصل تو دوا خوش نیست بیا که جانی و جانم ز تن جدا خوش نیست

2 دریغ ماه رخت را اگر وفا بودی چرا که دلبر مه روی بی وفا خوش نیست

3 به جان رسید دل من ز جور هجرانت جفا مکن صنما کاین همه جفا خوش نیست

4 جفا اگر چه ز خوبان طریقه ایست قدیم نگار من مکن آن را که گوییا خوش نیست

5 کنند جاهل و نادان جفا به خلق ولی ستم ز پادشه لطف بر گدا خوش نیست

6 اگرچه باغ و بهارست و سبزه خرّم به جان دوست که این جمله بی شما خوش نیست

7 ز دیده گرچه شدی دور در دو دیده من به غیر خاک کف پات توتیا خوش نیست

8 مگر که نیست خوشی در بهار و طوف چمن اگر خوش است خدا را مرا چرا خوش نیست

9 بیا که بی تو جهان ناخوش است بر دل من اگر خوش است ترا بی جهان مرا خوش نیست