1 این سخن نیست به اندازه که من می‌گویم من نمی‌گویم اگر چند که من می‌گویم

2 خود سخن چیست؟ بگو: قصه اسرار ازل تو مپندار که من با تو سخن می‌گویم

3 خود سخن گوید و خود می‌شنود، غیر کجاست؟ این سخن را همه جا سر و علن می‌گویم

4 دایم از حضرت آن دوست سخن خواهم گفت چون نگویم؟ سخن از حب وطن می‌گویم

5 در سماع فرح عشق تو خوش می‌باشم همه در «تن تن تن » در «تن تن » می‌گویم

6 سر اسرار ازل را به بیان می‌آرم وصف آن گوهر دریای عدن می‌گویم

7 بر خطا حمل مکن قول من، ای خواجه حکیم وصف رخسارهٔ آن ماه ختن می‌گویم

8 بس عجب تشنه‌لبم، بهر تسلی دایم سخن از لاله سیراب و سمن می‌گویم

9 من چو در لشکر عرفان تو منصور شدم دایم از واقعه دار و رسن می‌گویم

10 پیش یعقوب ز یوسف خبری می‌آرم با محمد سخن ویس قَرَن می‌گویم

11 چند گویید به قاسم که: سخن فاش مگو قاسمی را چه گناهست؟ که من می‌گویم