1 عالم که فنای محض، سرمایهٔ اوست چون شش روزهست، لطف تو، دایهٔ اوست

2 هر ذرّه که در سایهٔ لطف تو نشست بر هشت بهشت، تا ابد، سایهٔ اوست

1 شمع آمد و گفت:‌چند سرگشته شوم آن اولیتر که با سررشته شوم

2 هرچند که بینفس زدن زنده نیم تا در نگری به یک نفس کشته شوم

1 گفتم:‌چه شود چو لطف ذاتی داری کز قرب خودم غرق حیاتی داری

2 عزت، به زبان سلطنت، گفت:‌برو تاکی ز تو خطی و براتی داری

1 ترا در علم معنی راه دادند بدستت پنجهٔ الله دادند

2 ترا از شیر رحمت پروریدند براه چرخ قدرت آوریدند