مرا دلی ست که هر از حکیم نزاری قهستانی غزل 402

1 مرا دلی ست که هر لحظه در بلا افتد به دستِ خیره کُشی چون تو مبتلا افتد

2 مرا خیال بر آن داشته ست و ممکن نیست که گوهری چو تو در دستِ هر گدا افتد

3 به یادگار دلی داشتم فرستادم مده ز دست که چون زلف زیرِ پا افتد

4 به جای دیدۀ مایی هنوز نا دیده چه گونه باشد اگر دیده بر شما افتد

5 کمالِ عشق بود بی توسّطِ نظری که خاطری به دگر خاطر آشنا افتد

6 به جهد در نفکندیم صیدِ صحبتِ تو امیدوار توقّف کنیم تا افتد

7 بود که واسطه ای گردد این غزل وقتی بدین بهانه مگر خاطرت به ما افتد

8 بدین دیار در انداختیم شرحِ غمت هنوز باش که این قصّه تا کجا افتد

9 به نامه ای مکن از لطفِ خویش محرومم که محرمی چو نزاری به عمرها افتد