از وقت صبح هست دلم را صفای از همام تبریزی غزل 49

1 از وقت صبح هست دلم را صفای صبح جانم منور است به نور لقای صبح

2 از باد صبح گشت معطر دماغ من دارد دلم همیشه هوای هوای صبح

3 یابد یقین ز ظلمت بیگانگی خلاص هر جان آشنا که شود آشنای صبح

4 از تیغ صبح لشکر شب منهزم شود تا شاه اختران بود اندر قفای صبح

5 ای شب جمال صبح سزای تو می‌دهد جز روی یار من ندهد کس سزای صبح

6 این منزل اقامت جای قرار نیست چون وصل دوست از آن شد لقای صبح