تا دلم روی چو ماهت را از جهان ملک خاتون غزل 357

1 تا دلم روی چو ماهت را بدید از دست رفت زلف مشکینش دل مسکین ما بشکست رفت

2 تا کمانداران ابرویش دل از دستم ببرد چاره ای دیگر ندارم چونکه تیر از شست رفت

3 زینهار ای دل ز تیر چشم مستش گوشه گیر هر که هشیارست می دانم ز پیش مست رفت

4 گرچه من از عهده عشقش نمی آیم برون آن نگار شوخ دیده عهد با ما بست رفت

5 گفتمش دستم شبی از وصل جان پرور بگیر داد او انتظارم تا نگار از دست رفت