1 جور یکسر جهان چنان بگرفت که همی بوی عدل نتوان برد

2 وز بزرگی که نفس حادثه راست می‌شناسم که فاعلیست نه خرد

3 وز طریق دگر شناخته‌ام که ره جور جابران بسپرد

4 ماند یک چیز اینکه او چو بکرد تختهٔ دیگران چرا بسترد

5 نه همه مغز به که لختی پوست نه همه صاف به که بعضی درد

6 ور تو بر اتفاق و بخت نهی چون کلاهی ببایدش زد و برد

7 عقل آغاز کار کم نکند نه در این ماجرا کم است از کرد

8 وانکه قسمی به خویشتن بربست خویشتن را شریک ملک شمرد

9 وانکه دست از چرا و چون بکشید وقت تسلیم هم قدم نفشرد

10 خواجه دانی که چیست حاصل کار تا نباید عنان به دیو سپرد

11 متفکر همی بباید زیست متحیر همی بباید مرد