بشکست دلم زان دل چون سندانت از مجد همگر رباعی 249

1 نهادم از بن هر موی بر کشد فریاد ز دوستان که زمن شان همی نیاید یاد

2 خروش برکشم از دل چو کبک در دم باز بنالم از همه رگها چو چنگ در ره باد

1 چنین شنیدم از آیندگان فصل بهار که کاروان صبا می رسد ز حد تتار

2 با باغ مژده رسانید دوش پیک سحر که می رسد دو سه اسبه سپاه فصل بهار

1 تا لعل تو از تنگ شکر بار نگیرد دل از غم آن لعل شکر بار نگیرد

2 در جام لبان چاشنی از قند فکندی تا لعل لبت تلخی گفتار نگیرد