خوش است بوسه بر آن لعل از جویای تبریزی غزل 282

1 خوش است بوسه بر آن لعل خط دمیده خوش است بلی حلاوت شفتالوی رسیده خوش است

2 پیام لاله پی منع گریه ام این بود که اشک سوخته بر خون دل چکیده خوش است

3 عجب که دل پی آرام مضطرب باشد در اضطراب چو سیماب آرمیده خوش است

4 منال از غم پیری که چون کمان جویا به برکشیدن او با قد خمیده خوش است