خوش آن که شراب همتم مست از عرفی شیرازی رباعی 120

1 غزلی گفته‌ام آن باعث گفتار کجاست نوگلی چیده‌ام آن گوشهٔ دستار کجاست

2 یک سبو می به در صومعه آرم که دگر می‌فروشان بستانند که بازار کجاست

1 گر شوم صد سال محروم از نگاه روی دوست دیده نگشایم مگر وقتی که آیم سوی دوست

2 تا قیامت هر سر مویم جدا در خون تپد گر به آرامم نباشد رخصت از سرکوی دوست

1 از بس که جور کرد به دل غم که آشناست داغم بهشت صحبت مرهم که آشناست

2 تا طی کنند بی ادبان وادی غرور بیگانگی نموده به محرم که آشناست