خوش آن که شراب همتم مست از عرفی شیرازی رباعی 120

1 عشق کو تا در بیابان جنون آرد مرا تشنه سازد، بر لب دریای خون آرد مرا

2 در می طامات خوش لایعلقم، مطرب کجاست تا به هوش از نغمه های ارغنون آرد مرا

1 مست آمدم به معرکه، آیین کارچیست دشمن کدام و مطلب از کار و بار چیست

2 چون خار و گل ز شاخچه ی عدل می دهد این عین تازه رویی و این شرمسار چیست

1 از بس که جور کرد به دل غم که آشناست داغم بهشت صحبت مرهم که آشناست

2 تا طی کنند بی ادبان وادی غرور بیگانگی نموده به محرم که آشناست