1 خوش آنکه دوستی از دوست باخبر گردد هما به گرد سر مرغ نامه بر گردد

2 اگر نمی طلبد در حریم دیده ترا سرشک بهر چه در چشمم این قدر گردد

3 تو چون خرام کنی، گر کسی دگر نبود چو دود شمع، ترا سایه گرد سر گردد

4 نگاهم از سر مژگان نمی کند پرواز چنین بود چو پر و بال مرغ، تر گردد

5 چنین که محو تماشای صورتی چون طفل ترحم است به حالت، ورق چو برگردد

6 بجز غبار دل خود سلیم چیزی نیست که همچو سیل مرا توشه ی سفر گردد