1 خوش است عالمِ رندان و صحبتِ او باش بیا دمی به علی رغمِ عاقلان خوش باش

2 درون به کعبه فرست و برون به می کده آر نیاز می کن پنهان شراب می خور فاش

3 ز آفتابِ قدح کور دیده بگریزد کز آفتاب تحاشی نکرد جز خفّاش

4 چو ذوقِ باده ندانی ز مستیِ ام مخروش چو زخمِ عشق نخوردی جراحتم مخراش

5 نزولِ عشقِ حقیقی طمع مدار هنوز نکرده خانۀ دل خالی از خیالِ قماش

6 ملامتِ دگران می کنی به فتویِ عشق خطا چراست چو با عقل می رود کنکاش

7 اگر به عقلِ مجرّد کفایت است چو من به عقل می روم آخر چه می کنی پرخاش

8 وگر زمام به دستِ ارادتِ دگری ست برو به هرزه دلیلی ز عقل بر متراش

9 ز رویِ صورت اگر بر نیفکنند نقاب درونِ پرده که داند چه می کند نقّاش

10 دمی به مجلسِ روحانیانِ راح پرست دلت قرار نگیرد ز حرصِ کسبِ معاش

11 بهشتِ نقد و شرابِ طهور و ساقیِ حور بیار خاک و به رویِ صلاح و تقوا پاش

12 لبم چو پردۀ دل خشک شد ز بی آبی قدح به دستِ نزاری که داد کی کو کاش

13 اگر چو ظاهر باطن به خلق بنمایند کسی چه فرق کند زاهد از منِ قلّاش