آن رفته ز چشم و مانده از ابن حسام خوسفی رباعی 6

1 تا شمع جمال تو بر افروخت به مَجمَع بنشست شعاع نظر شمع مشعشع

2 خورشید ز رخسار تو در عین حجابست تا باز شد از پرتو رخسار تو بُرقع

1 مپیچ در سر زلف و بنفشه تاب مده حجاب ظلمت شب را به آفتاب مده

2 دل خراب به چشم تو حال خود می گفت به غمزه گفت که افسانه را به خواب مده

1 گفتم از سلسله ی موی تو پرهیز کنم چون کنم بسته ی آن حلقه ی مشکین رسنم

2 آتش چهر تو افروخته شد من چو سپند جای آن هست اگر دیده بر آتش فکنم