بفشه چون ز بناگوش یار برخیزد از حزین لاهیجی غزل 382

1 بفشه چون ز بناگوش یار برخیزد خروش بلبل وبوی بهار برخیزد

2 چه دولت است که در پای خم چو بنشینم به جلوه، ساقی مشکین عذار برخیزد؟

3 به این کرشمه که از خاک کشتگان گذری هزار ناله ز سنگ مزار برخیزد

4 ز دامن مژهٔ چشم سرمه ای پوشش به صید دل نگه جان شکار برخیزد

5 ز ریزش مژه کز فیض اشک سیراب است هزار رنگ گلم، ازکنار برخیزد

6 درین چمن سرکلک تو سبز باد حزین که شور بلبل ازین شاخسار برخیزد