از گریه ی ماست هرکجا طوفانی از سلیم تهرانی رباعی 26

1 تا به کی آن آهوی وحشی نگردد رام ما ز انتظار او غبار آورد چشم دام ما

2 عمر رفت و روزگار هجر او آخر نشد انتظار صبح محشر می کشد این شام ما

1 یوسف هندی نژاد من مرا از بر گریخت دل کجا ماند به جای خویش چون دلبر گریخت

2 بود هندستانی و از روی خود مهتاب دید زان به شبگیر بلند آن شوخ مه پیکر گریخت

1 شوق دام زلف او دلگیر باغم کرده است بی رخ او، صحبت گل بی دماغم کرده است

2 بلبل و پروانه می جوشد به هم در محفلم عشق گویی روغن گل در چراغم کرده است