سخت پر شد در غم عشقت تن محزون ما از جویای تبریزی غزل 116

1 لایق نبود کینهٔ چرخ اهل صفا را معذور توان داشتن این بی سر و پا را

2 دولت نتوان یافتن از پهلوی خست هرگز نکند کس به مگس صید هما را

1 هست تا ترک تعلق کرده سامان مرا پرتو مه شمع کافوری شبستان مرا

2 چشم آن دارم که گردد بحر رحمت موج زن در گداز آرد چو خجلت کوه عصیان مرا

1 پرتو حسن زبس سوخته بال و پر ما سرمهٔ دیدهٔ عنقا شده خاکستر ما

2 کشتهٔ عشق بتان زندهٔ جاوید بود دم عیساست دم تیغ جفا بر سر ما