1 این چه چوگان سر زلف و چه گوی ذقن است این چه ترکانه قباپوشی و لطف بدن است

2 این چه ابروست که پیوسته اشارت فرماست وین چه چشمست که با اهل نظر در سخنست

3 این چه خالست که قیمت شکن مشک ختاست وین چه جعد است که صد تعبیه‌اش در شکنست

4 این چه رخشنده عذار است که از پرتو آن آه انجم شررم شمع هزار انجمن است

5 این چه غمزه است که چشم تو ز بی‌باکی او مست و خنجر کش و عاشق کش مردم فکنست

6 وای برجان اسیران تو گر دریابند از نگه کردنت آن شیوه که مخصوص منست

7 محتشم تا بودت جان مشو از دوست جدا کاین جدائی سبب تفرقهٔ جان و تن است