1 هم خنده خوش است و هم خرامت! خود گوی که نالم از کدامت؟!

2 از دام مکن مرا هم آزاد ار مرغ دگر فتد بدامت

3 یاد آر ز ناامیدی من چون غیر دهد ز من پیامت

4 گیرم کام خود از تو روزی کآرم پی نعش خود دو گامت

5 خرم نفسی که افتد آذر در سایه ی سرو خوشخرامت