1 بهتر است از هرچه دهقان در چمن می‌پرورد آن چه آن نازک بدن در پیرهن می‌پرورد

2 زان دو زلف و عارضم پیوسته در حیرت کنون بیضهٔ خورشید را زاغ و زغن می‌پرورد

3 نافه دارد بوئی از زلفت که بهر احترام ایزدش در ناف آهوی ختن می‌پرورد

4 هست شیرین را درین خمخانه از حسرت دریغ بادهٔ تلخی که بهر کوه کن می‌پرورد

5 بهره‌ای از دامنم خار است از آن گل پیرهن گرد خرمن بین که اندر گل سمن میپرورد

6 می‌دهد از اشگ سرخم آب تیغ خویش را تشنهٔ خون مرا از خون من می‌پرورد

7 عشق در هر آب و گل حالی دگر دارد از آن محتشم جان می‌گدازد غیر تن می‌پرورد