آن طبع که چون آینهٔ پاکست زغش از محتشم رباعی 42

1 من و دیدن رقیبان هوسناک تو را رو که تا دم زده‌ام سوخته‌ام پاک تو را

2 من که از دست تو صد تیغ به دل خواهم زد به که بیرون فکنم از دل صد چاک تو را

1 وصلم نصیب شد ز مددکاری رقیب یاران مفید بود بسی یاری رقیب

2 در شاه راه عشق کشیدم ز پای دل صد خار غم به قوت غمخواری رقیب

1 حسن تو چند زینت هر انجمن بود روی تو چند آینهٔ مرد و زن بود

2 تیر نظر به غیر میفکن که هست حیف شیرافکن آهوی تو که روبه فکن بود