به سپهر بر شده ما ز عشق از مشتاق اصفهانی غزل 246

1 به سپهر بر شده ما ز عشق و طلب کنی تو ز مالشان به زمین ز بی‌خردی مجو پی توسن فلک ابرشان

2 ز چه گوییم که علاج کن تف دل ز دیده خون‌فشان به زلال چشمه وصل خود تو بیا و آتش من نشان

3 تو نهفته رخ و روز و شب ز غمت مرا مژه خون‌فشان ز که پرسمت ز که جویمت که نمی‌دهد ز تو کس نشان

4 رسدم ز نیک و بد جهان نه مسرتی نه کدورتی که بود ز وصل و ز هجر او طرف خوشان غم ناخوشان

5 ز تو گر خدنگ جفا چنین به من و دل و از پی هم رسد چه عجب نماند اگر به جا نه ز من اثر نه ز دل نشان

6 ز چه گفتی این همه تیره شد شب تار و روز سیاه تو ز سواد طره گلرخان ز بیاض گردن مهوشان

7 ز لب تو کان ملاحتم نه تبسمی نه تکلمی به خدا ز کنج دهان خود نمکی به کام دلم چشان

8 نه همین اسیر کمند تو دل مبتلای من است و بس که به چین طره دلکشت بود اجتماع مشوشان

9 ز غمت سرشک چو ارغوان رود ار ز چشم ترم چنین چه عجب که جدول خون شود به سپهر جاده کهکشان

10 زر قلبم و نه همین سیه شده روز تابش آتشم که سیاه‌رویی دیگرم بود از خجالت بی‌غشان

11 چه غم ار مشابه نقش ما به ره تو مانده تنم بجا که کمند جذبه آورد ز توام سوی تو کشان‌کشان

12 چه برآید از دم سرد من که به دل ترا نکند اثر تف آه دل پر از اخگران دم گرم سینه پرآتشان