گویی که میفکن دبه از انوری ابیوردی رباعی 222

1 آخر در زهد و توبه دربستم وز بند قبول آن و این رستم

2 بر پردهٔ چنگ پرده بدریدم وز بادهٔ ناب توبه بشکستم

1 رایت حسن تو از مه برگذشت با من این جور تو از حد درگذشت

2 آتش هجر توام خوش خوش بسوخت آب اندوه توام از سر گذشت

1 دوش آنکه همه جهان ما بود آراسته میهمان ما بود

2 سوگند به جان ما همی خورد گر چند بلای جان ما بود