مرا گویی که عشقت سر از جهان ملک خاتون غزل 142

1 مرا گویی که عشقت سر نبشتست که خاکم را به مهر تو سرشتست

2 نروید در دلم جز بیخ مهرت که تخم مهر رویت زود کشتست

3 چو روی او ندیدم هیچ چهری بنی آدم نباشد او فرشتست

4 چه بودی گر چنین بدخو نبودی نگار خوب رو را این سرشتست

5 فرو برده به خون دیده ام دست نگویی ای دلارامم که زشتست؟

6 سرانگشتان دلبندم همانا به خو ناب دل عشّاق رشتست

7 به ساعدهای سیمین تا دگر بار کدامین عاشق بیچاره کشتست

8 مخور غم در جهان خوش باش حالی بسا گلبوی ماه آسا که خشتست