نخل بلندی است عشق داغ از جویای تبریزی غزل 597

1 نشئهٔ می مایهٔ صد درد سر باشد مرا دور ساغر بی تو گرداب خطر باشد مرا

2 سرگردان دارد خمار باده ام از زندگی آسمان چون کوه بر بالای سر باشد مرا

1 بی سر و قدت خاک نشینند چمن‌ها شد پنبهٔ داغ جگر لاله سمن‌ها

2 کارم به حریف دو زبان کاش فتادی چون غنچه سراپای زبانند دهن‌ها

1 گردد ز سیر صحرا کی حل مشکل ما شد پردهٔ بیابان قفل در دل ما

2 از خاک مقصد ما چون گرد درد خیزد باشد ز پردهٔ دل دامان منزل ما