1 خوش آنکه بی‌تو دامن بر جسم و جان فشانم از خویش گرد هستی دامن فشان فشانم

2 بر خاک آستانت خوش آنکه جان فشانم از شوق جان بخاک آن آستان فشانم

3 خوش آنکه گرم جلوه سرو روان خود را بینم من و بپایش نقد روان فشانم

4 بازآی از غمت چند خوناب دل ز دیده گاه آشکار ریزم گاهی نهان فشانم

5 سازی تو گوهرافشان چون لعل لب من از شوق گوهر ز ابر چشم گوهرفشان فشانم

6 در گلشنی که باید از بیضه در قفس رفت کو فرصتی که بالی در آشیان فشانم

7 بازآ ز دوریت چند ای گل ز اشگ خونین از دیده گاه لاله گاه ارغوان فشانم

8 زان قیمتی گهر دور مشتاق نقد کونین ریزندم ار به دامن دامن بر آن فشانم