حیفم آید که گویدش از رضی‌الدین آرتیمانی غزل 69

1 نمیدانی تو رسم دوست داری نمیدانم که با جانم چه داری

2 مگو پیمان و عهدم استوار است که در پیمان شکستن استواری

1 ای آنکه به دل تخم امل را کشتی بگذر ز همه که خود بخواهی هشتی

2 تا ذره‌ای از نام و نشانت بر جاست آویختی و سوختی و برگشتی

1 وصالش دمی گر شود حاصلم چو نو دولتان بر نتابد دلم

2 که دارد حریفان نشانم دهید طلسمی که بگشاید این مشکلم